อะไรกันนะที่ทำให้เราติดใจการมาวัดพระธรรมกาย แม้ที่บ้านจะไม่ยินดีด้วยก็ตาม เป็นสิ่งที่ผมคิดอยู่บ่อยครั้งที่ได้มาวัด อะไรกันนะ? อะไรกัน? ตอนนี้ผมได้คำตอบแล้วครับ^^ สิ่งที่ทำให้ผมอยากมาวัดก็คือการได้มาทำหน้าที่เป็นอาสาสมัคร ช่วยงานวัดช่วยงานหลวงพ่อในทุกๆงานบุญใหญ่ งานบุญแรกที่ผมได้ทำหน้าที่อาสาสมัครก็คือ กฐินหลวงปู่ ปี 51 จำได้เลยครับตอนนั้นมาวัดครั้งที่ 2 เองครับ ก่อนมาก็ชวนแม่ทำบุญ ที่บ้านก็ร่วมมา 20 บาท พร้อมคำพูดว่า"ให้ไปครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะ"ผมก็ยิ้มๆ แล้วก็ออกจากบ้านมาค้างที่วัด 1 คืน จะใช้คำว่าค้างดีมั้ยครับ นอนก็เหมือนไม่ได้นอน เพราะต้องตื่นตี 2 กว่าจะได้นอนก็เที่ยงคืนแล้ว ต้องเตรียมงาน เช็คความเรียบร้อย ก่อนที่สาธุชนจะมา ได้งีบไปนิดนึงแล้วก็ตื่นขึ้นมาอาบน้ำลงพื้นที่ ไปแจกถุงใส่รองเท้าให้สาธุชน ไปเดินนำธงเป็น 10 รอบให้กับสาธุชนที่มาจากต่างจังหวัดได้เข้ามานั่งตามที่วัดจัดให้ ตอนนั้นทำด้วยความที่ไม่ได้รู้เรื่องบุญสักเท่าไหร่หรอกครับ ทำเอาสนุก เอามันอย่างเดียว พอ 7 โมง พี่เขาให้พักผมกับเพื่อนๆ ก็หลับกันยาวจนเพลเลยครับ ตื่นมาเพลก็ไปดูเรื่องเก็บเก้าอี้ขบวนเจ้าภาพที่หน้าทางเข้า 1 สนุกมากเลยครับ เก็บเก้าอี้ด้วยความไว แขนเป็นรอยเลยครับ โดนเก้าอี้หนีบเป็นเส้นๆเลย พอเสร็จงานก็ไล่เก็บเก้าอี้เข้าที่แล้วก็กลับบ้าน สลบตั้งแต่กลับไปจนถึงเช้าเลยครับ อ่านแล้วพอจะเข้าใจมั้ยครับ ทำไมผมถึงจำรายละเอียดได้ขนาดนี้ ก็เพราะผมปลื้มในการได้ทำหน้าที่เป็นอาสาสมัครแม้จะเหนื่อยแค่ไหน พอสุดท้ายได้มาเป็นภาพแห่งความสำเร็จ ขนมันก็ลุกไปทั้งตัว ความปลื้มในสิ่งที่เราได้ทำลงไปมันก็ขึ้นมาจากไหนไม่รู้ บอกตรงๆเลยครับว่า"วัดพระธรรมกาย ทำให้ชีวิตของผมมีคุณค่า" นอกจากจะสอนให้ผมรู้จักเรื่องบุญบาปแล้วยังสอนให้ผมได้รู้จักช่วยเหลือและอำนวยความสะดวกสาธุชนที่มาร่วมงานให้เขาได้รับความสะดวกสบายมากที่สุด พอนึกถึงทีไรก็ปลื้มใจทุกทีเลย ถ้าไม่มีหลวงพ่อธัมมชโย ก็ไม่มีวัดพระธรรมกาย ก็คงไม่มีผมในวันนี้ ถ้าจะสรุปสั้นๆว่า "สิ่งดีๆที่วัดพระธรรมกายให้ฉัน" ก็คือ คุณค่าในการใช้ชีวิตเพื่อคนอื่นครับ
LOVE หลวงพ่อ LOVE วัดพระธรรมกาย LOVE LOVE
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น